گلشیفته فراهانی در فیلم جدید خود “سرزمین شیرین فلفلی من” در نقش یک آموزگار پرکار و صبور کُرد ظاهر می‌شود. این فیلم در اروپا با استقبال چشم‌گیر منتقدان و تماشاگران روبرو شده است.

“سرزمین شیرین فلفلی من” از کارگردان سرشناس کُرد هینر سالیم، تازه‌ترین محصول کردستان عراق ، آلمان و فرانسه است. این فیلم برای نخستین بار در بخش “نگاه دیگر” جشنواره‌ی جهانی فیلم کن ۲۰۱۳ به نمایش در آمد. نام هینر سالیم دو دهه‌ی پیش با کار‌های بیادماندنی مانند “ودکا و لیمو” و اگر “بمیری، می‌کشمت” بر سر زبان‌ها افتاد.

“سرزمین شیرین فلفلی من” یک وسترن کُردی طنزآلود است که در طبیعت مسحورکننده‌ی “کردستان عراق ” فیلم‌برداری شده است.

تازه‌ترین کار هینر سالیم نیز به روابط و مناسبات اجتماعی کردستان، پس از پیروزی و کسب استقلال می‌پردازد؛ جامعه‌ای پدر سالار با بافت‌های گسست‌ناپذیر سنتی که هنوز در آن قانون و قانون‌مندی جایی ندارد و اسلحه و خشونت حرف اول و آخر را می‌زند.

هینر سالیم که سال‌ها در مهاجرت بسر برده و برای نخستین بار در سال ۲۰۰۸ برای تهیه‌ی مقدمات این فیلم به زادگاهش بازگشته، سرنوشت و آینده‌ی “کردستان موجود” را به نقل از پدربزرگ خود این‌گونه تعریف می‌کند: «گذشته‌ی ما غم‌انگیز است، زمان حال‌مان هم همین‌طور. باید خوشحال باشیم که آینده‌‌‌ای نداریم.» این برداشت، اغلب در نماهای زیبای فیلم با رنگ‌آمیزی‌های گویا بازتاب می‌یابد.

داستان فیلم “سرزمین شیرین فلفلی من”، داستان آشنایی و مبارزه‌ی باران (کرکماز ارسلان) و گوند (گلشیفته فراهانی) علیه استبداد و بی‌قانونی است. اولی در صف پیش‌مرگان کُرد برای استقلال زادگاهش جنگیده و دومی در رویای رسیدن به این استقلال، تحصیل کرده تا بعدها به “میهنش” ادای دین کند.

باران در نمایی از فیلم می گوید: «قبلا که مبارزه می‌کردیم، آسون‌تر بود. حالا باید بسازیم.» وظیفه‌ی این مبارز پیشین در مقام رییس پلیس، برقراری نظم در منطقه‌ای در مرز ایران و ترکیه است که به مرکز قاچاق نفت و دارو و مشروبات الکلی و بسیاری کالاهای نایاب دیگر تبدیل شده است. گوند هم آموزگار متعهدی است که بر خلاف میل ۱۲ برادر رشید خود و کدخدای ده، راهی این روستا می‌شود تا به “بچه‌ها” سواد یاد بدهد.

این که گوند و باران در راه انجام وظیفه‌ی خود و ادای دین با دشواری‌های بسیاری روبرو می‌شوند، از ابتدای فیلم روشن است. این که این دو به یکدیگر دل می‌بازند، هم همین‌طور. در این نما، باران آموزگار از روستا رانده‌شده را سوار بر ترک اسب خود به شهر نزدیک می‌برد.

فیلم “سرزمین شیرین فلفلی من”به دلیل پرداخت تصویری و طنز خشک هینر سالیم (که خاص فیلم‌‌های او است)، مورد استقبال منتقدان قرار گرفته است.